Monologi cz.2

"Każdego roku mego życia mijałam kręgi ognia. 

Za każdym razem ginęłam i powstawałam z martwych.

Silniejsza,potężniejsza , z wysoko uniesioną głową , sama stałam się ogniem .

Cena potęgi jest wielka , nauczyłam się tego .

Sztylety , trucizny i zdrady... 

Ciężar tych lat owinął moje ciało niczym choroba.

Jestem niepokonaną sułtanką Hurrem.

Jestem Feniksem.

Umieram po raz ostatni."

,,Jam jest Ibrahim,

syn Mannolisa - greckiego rybaka z Pargi i Sofii - Wenecjanki,

odebrany rodzicom i w wieku lat dziesięciu nawrócony na islam.

Jakie było moje imię? Co i w jakim języku oznaczało? Zapomniałem.

Zapomnienie to wolność.

Inaczej w Twoim sercu pozostaje język, w którym nadano Ci imię

i pamięć o ziemi, na której zrobiłeś pierwszy krok."

"Ibrahim mój zaprzysięgły wróg.

Opuściłeś ten świat.

Twoja dusza przeszła na drugą stronę.

Mam nadzieję że w jakiś sposób mnie usłyszysz.

Chciałabym powiedzieć Ci to patrząc Ci w oczy, gdy żyłeś, ale 

nie mogłam.

Jestem Ci winna podziękowanie, Ibrahim.

Miałam życie, jakiego nikt nie może mieć.

Duża jest w tym Twoja zasługa, nie zaprzeczę.

To ty mnie wybrałeś i zaoferowałeś władcy. To prawda , nawet jeśli

żałowałeś tego po 1000 razy. 

W zasadzie Ty i ja byliśmy jak dwie ćmy tańczące wokół ognia.

A ogniem była sam sułtan Sulejman.

Zatrzymałam się , zrozumiałam gdzie jest moje miejsce, ale Ty tego nie zrobiłeś

Ibrahimie.

Zbliżałeś się bliżej i bliżej , aż w końcu się spaliłeś.

Spaliłeś się aż do prochów.

Dusze są nieśmiertelne , wiem...

Prędzej czy póżniej będziemy musieli wyrównać rachunki.

Wtedy spotkamy się znowu."

"Czuję jakbym jeszcze wczoraj była małą dziewczynką.

Jakbym wyrosła w ciągu jednego dnia.

Kwiat rozkwitł ,  a teraz usycha.

Słońce stało się zimne, kolory wyblakły.

Wszystkie wojny się zakończyły, skończyły się też bitwy.

Pragnienia minęły tak jak i więzy.

Zniknęły wszystkie ambicje i pragnienia posiadania 

najwspanialszej tiary na świecie.

Wszystko przestało mieć znaczenie, gdy to usłyszałam.

Ucichły wszystkie sekrety,cała zazdrość i bóle.

Śmierć otworzyła się przede mną niczym czarne drzwi.

Śmierć ... woła teraz moje imię "

Moja dusza jest w tych pokojach , w tych komnatach 
i tarasach , w tym ogrodzie.
Te mury skrywają moje łzy , wszystkich , których kochałam,
moją miłość tłumiony płacz i krzyk .
Przeminą pory roku i lata.
Na niebie wypalą się gwiazdy.
To, co zwą życiem jest niczym mrugnięcie powieką.
Moje oczy otworzyły się i zamknęły.
Życie jest jak jeden dzień , rozpoczyna się i kończy.
Powodem mojego istnienia była miłość , a moje
życie toczyło się w tym pałacu.